Wilde kruiden groeien onopvallend onderweg en worden door velen niet meer opgemerkt. Ze zijn vaak ontzettend lekker en een waardevolle aanvulling op de menukaart. In tegenstelling tot de zoete erwt (Lathyrus), een giftige plant, is de winde (Vicia) eetbaar en buitengewoon smakelijk.
Niet alleen een traktatie voor bijen: het binden van bindende wikke
Systeem van het hek wikke
De winde is gemakkelijk te herkennen, verwarring met andere planten is nauwelijks mogelijk. Het gedijt als een meerjarige, kruidachtige plant en vormt lange uitlopers. Als hij voor klimhulpmiddelen zoals schuttingen of dood hout groeit, houdt hij zichzelf vast met behulp van bladranken. De geveerde bladeren zijn ongeveer vijf tot acht centimeter lang en aan de onderkant bedekt met een zeer fijn haar. De bloemen staan in trosvormige bloeiwijzen en zijn roodviolet tot troebel blauw, in uitzonderlijke gevallen ook wit.
De langwerpige peulen zien er als volgt uit:
- Twee tot vier centimeter lang.
- Vijf tot acht millimeter breed.
- Staat horizontaal of groeit licht knikkend.
- Jonge peulen zijn bedekt met een fijn haar
- Als ze rijp zijn, zijn deze kaal en glanzend donkerbruin tot zwart van kleur.
- Ze bevatten drie tot zes ronde zaden van ongeveer vier millimeter groot.
Eetbare delen van planten
Bladeren, jonge scheuten en bloemen van de winde zijn geschikt voor menselijke consumptie. Je kunt de bloemen het hele groeiseizoen verzamelen. Scheuten en bladeren moeten zo jong mogelijk worden geoogst.
De zaden daarentegen zijn licht giftig en mogen daarom niet worden geconsumeerd.
Hoe smaakt de winde?
De smaak van de knapperige, sappige scheutpunten doet denken aan jonge erwten. De bloemen hebben veel nectar en smaken daardoor aangenaam licht zuurzoet. Ze zijn een smakelijke begeleider van salades, die ze dankzij hun mooie kleur ook een optisch interessant tintje geven.
tips
U kunt de winde specifiek in uw eigen tuin planten. Om dit te doen, zaait u de zaden langs een hek. De plant gedijt probleemloos op vrijwel elke ondergrond en verspreidt zich vanzelf in de jaren daarna.