De hondenkamille is niet alleen een soortenrijke wilde vaste plant die wijdverbreid is in ons land, hij doet het ook goed in de tuincultuur als aangename bedverrijking en als snijbloem voor kleurrijke boeketten. Als inheemse plant is het ook zeer gemakkelijk te verzorgen.
Hondenkamille bloemen wit of geel
Inhoudsopgave
Toon alles- soorten
- Typisch komvormige bloemen van circa 2 ½ tot 4 cm diameter
- op zichzelf staand
- Meerlagige krans van bloemblaadjes
- Gele tot roomwitte kleur
- Lange bloeiperiode tussen juni en september
- Waardevolle insectenweide
- Over het algemeen niet veeleisend
- Geeft de voorkeur aan zanderige tot steenachtige, arme gronden
- Ongunstig: waterkerende, leemachtige bodems
- houdt van de zon
- Zeer geschikt voor rotstuinen
- Versterking door snoeien na de hoofdbloei - voorbereiding op de winter
- Maak vervaagde bloemen continu schoon
- Gaat ook lang mee als snijbloem
- In tegenstelling tot echte kamille is hondenkamille licht giftig
- Bevat sesquiterpeen lacton anthecotulid
- Veroorzaakt huidirritatie, zwelling en irritatie van de luchtwegen
- Geen levensgevaar
oorsprong
Het geslacht van de kamille van de hond, Anthemis in het Latijn, met in totaal ongeveer 100 soorten, komt voornamelijk voor in Midden- en Zuid-Europa. Afhankelijk van de soort variëren hun verspreidingsgebieden van Noord-Europa tot voornamelijk zuidoostelijke gebieden zoals Griekenland, Turkije, Israël en Noord-Afrika.
Hier in Duitsland woont de zuinige vaste plant het liefst in steenachtige, ruige gebieden, bermen, dammen en droge weiden. Het is dan ook aangepast aan niet echt luxueuze habitats, wat ook tot uiting komt in zijn zeer ongevoelig karakter. Hierdoor vraagt het niet veel aandacht in de tuincultuur en kan het ook onervaren tuinbezitters een fraaie bloembloei geven.
groei
Hondenkamilles groeien als eenjarige, kruidachtige planten of als vaste planten met een lichte houtachtigheid. Afhankelijk van de soort bereiken ze een hoogte van zo'n 20 tot 50 centimeter. Hun gewoonte wordt gekenmerkt door de grote, gestructureerde bladeren op de stengels en de madeliefachtige bloemen die typisch zijn voor de madeliefjesfamilie.
bladeren
De bladeren van hondenkamille zijn afwisselend bevestigd aan de meervoudig vertakte, harige stengels en hebben een dubbel geveerde vorm. De langwerpige, lineair-lancetvormige individuele bladeren op de blaadjes hebben een fijn getande rand. Het blad is meestal grijs-medium groen van kleur.
bloesems
Als madeliefjesfamilie heeft hondenkamille ook de karakteristieke, komvormige bloeiwijzen van ongeveer 2 tot 4 centimeter in diameter. Ze staan afzonderlijk aan de uiteinden van de stengels en hebben een halfronde, soms iets verhoogde kuif. De bloembladen zijn meerlagig, de afzonderlijke blaadjes hebben huidranden, zijn stomp en ongeveer een halve centimeter lang. Afhankelijk van de soort zijn de bloemen heldergeel tot lichtgeel of roomwit van kleur. De bloeiperiode is meestal tussen juni en september. De bloemenpracht is enorm en er komen voortdurend nieuwe bloemen bij, zeker als je ze continu schoonmaakt.
De bloemen bieden een grote overvloed aan stuifmeel en nectar en worden vaak bezocht door bijen en andere nuttige insecten. In dit opzicht is het ook aan te raden om voor een natuurlijke tuin-biologische balans hondenkamille in de tuin te krijgen.
De bloemen van de kamille van de verver hebben nog een bijzondere eigenschap die al in hun naam verankerd is. Ze bevatten een intense, gele beitskleurstof die vroeger voornamelijk werd gebruikt om textiel te verven.
Bloemeigenschappen op een rij:
fruit
Na de bloei vormen hondenkamilles langwerpige, cilindrische tot kegelvormige vruchten met een hoekige dwarsdoorsnede. In de vrucht worden talrijke zaden gevormd, waardoor de kamille van de hond effectief zaait. Op deze manier verzekert het zijn bestaan op een zeer betrouwbare manier, ondanks de vrij beperkte levensduur van de individuele planten.
plaats
De hondenkamilles zijn vaak te vinden in de natuur en hun favoriete vestigingsgebieden onthullen al hun locatievereisten - die over het algemeen niet bijzonder veeleisend zijn. Het groeit meestal waar andere planten geen voet (of wortel) zouden zetten - de hondenkamille voelt zich zeer comfortabel op steenachtige bouwplaatsen of op spoordijken en kan deze anders nogal desolate gebieden een vrolijk tintje geven.
Over het algemeen houdt hondenkamille van arme, zanderige tot steenachtige grond zonder veel voedingsstoffen. Wie anders moeite heeft om iets tot bloei te krijgen met een stenige tuingrond vindt in hondenkamille een dankbare koper. Het enige waar ze veel van wil is zonlicht. Wat ze echter niet wil weten, is wateroverlast. Een leemachtige, waterkerende grond is helemaal niets voor hen. Bovenal kan vorst in de winter gevaarlijk worden.
Omdat hij van steenachtige grond houdt, is hondenkamille ideaal voor aanplant in rotstuinen. Als je een beetje bloemige kleur en een huiselijke, ingetogen charme aan je rotstuin wilt toevoegen, wordt Anthemis ten zeerste aanbevolen. Sommige soorten vormen ook zeer dichte kussenstandaarden, zodat ze kunnen fungeren als kleurrijke bodembedekkers.
Locatievereisten in één oogopslag:
plantafstand
Als je een perceel met hondenkamille wilt planten, is de plantafstand afhankelijk van het type en de variëteit die je hebt gekozen. De vele varianten bereiken enigszins verschillende groottes en vormen soms lossere en soms dichtere klonten. Voor kleinere en meer los verspreide soorten, zoals de zilverachtige bergkamille, moet je je houden aan ongeveer 9 tot 12 planten per m². Voor dichtgroeiende grotere soorten, zoals de kamille van de tuinverver, heb je minder exemplaren nodig, zo'n 4-5 per m².
In het algemeen geldt ook: hoe uitgebreider je beplantingsplan moet zijn, hoe meer planten je moet planten.
Snijden
Om hondenkamille een revitaliserende boost te geven, is het raadzaam om ze na de bloei, dus rond eind september, terug te knippen. Zo kunnen ze wat energie verzamelen voor de winter. Uitgebloeide bloemen moet je altijd zo snel mogelijk afknippen om ze weer te laten groeien.
Hondenkamille blijft lang in bloei, ook nadat de hele plant getopt is. Dit maakt ze ideaal als snijbloem voor boeketten.
Onthouden:
winterhard
Kortom, de meeste meerjarige kamilles zijn winterhard. Ze kunnen daardoor gemakkelijk permanent buiten geplant worden en hoeven in het najaar niet naar binnen te worden gehaald. Als de temperatuur echter erg onder nul is en de grond niet zo doorlatend is, moet u de planten beschermen door ze te bedekken met dennentakken of een jute.
In de pot
Hondenkamille kan ook in een emmer worden gekweekt. Zo krijg je de feelgood-bloemen op het balkon of terras - en daarmee bruisende bezoekers, die ook voor een zomerse flair zorgen en ook eventuele naburige planten kunnen bestuiven.
Als je een hondenkamille in een pot houdt, moet je wat voorzichtiger en fijnmaziger zijn bij het verzorgen ervan. Hier is bijvoorbeeld regelmatig, zo niet bijzonder uitgebreid, water geven noodzakelijk. Geef alleen voldoende water zodat de kluit niet volledig uitdroogt. Als substraat is een mengsel van normale potgrond en een goede hoeveelheid zand geschikt.
gieten
De hondenkamille heeft meestal geen aparte watergift nodig. Ze houdt over het algemeen van warm en droog. Als je haar echter in een emmer houdt, moet je haar regelmatig wat water geven. Zorg er echter voor dat de ondergrond goed gedraineerd is en dat er geen wateroverlast kan ontstaan.
Bevruchten
Hondenkamille hoeft ook geen speciale meststof te krijgen - aangezien het is aangepast aan magere grond, moet het toevoegen van extra voedingsstoffen worden vermeden. Als je waarde hecht aan een weelderige bloei, kun je bij een kuipcultuur wat mest geven met een hoge concentratie aan kalium en fosfor - maar heel spaarzaam en in kleine doses.
vermenigvuldigen
De hondenkamille zorgt zelf voor zijn voortbestaan en vormt daarnaast meestal een vrij grote overvloed aan zaden, waarmee hij zich voortplant. Als je een hondenkamille gericht wilt vermeerderen, kun je ofwel de zaden ofwel de stekkenmethode gebruiken.
zaadvermeerdering
Het is het beste om eind september of begin oktober zaden te verzamelen van de gerijpte vruchten van uw vorige kamille-voorraad. Deze kun je het beste in de winter bewaren. Zet ze in het voorjaar in bloempotten met potgrond die je op een lichte en relatief warme plek zet. Het is het beste om ze gelijkmatig vochtig te houden onder folie totdat ze ontkiemen.
stekken
Hondenkamille kan ook gemakkelijk worden vermeerderd door stekken. Deze methode is niet zo tijdrovend en vooral toepasbaar tijdens de gehele hoofdvegetatiefase. Snijd eenvoudig een jonge maar goed gevormde scheut van de moederplant af met een scherp mes. Je kunt hem wortelen in een groeisubstraat of gewoon in een glas water.
Ziekten
Kamilles voor honden zijn niet alleen heel gemakkelijk te verzorgen vanwege hun niet veeleisende locatie, water- en voedingsbehoeften, maar ook vrijwel immuun voor alle ziekten. Zelfs slakken laten ze meestal met rust.
giftig
De echte kamille wordt al duizenden jaren gewaardeerd als medicinale plant en wordt zowel uitwendig als inwendig gebruikt voor kalmerende, ontstekingsremmende, desinfecterende, krampstillende en spijsverteringsondersteuning. Helaas kan hondenkamille deze helende effecten niet bieden. Integendeel - het is zelfs licht giftig. Wees daarom voorzichtig bij het verzamelen om verwarring te voorkomen. Sommige soorten hondenkamille lijken erg op echte kamille. Een verwisseling is echter vrij eenvoudig te voorkomen.
Opmerkingen tegen verwarring
Duidelijke onderscheidende kenmerken zijn enerzijds de geur: als de typische kamillegeur ontbreekt en hoogstens een vage kruidachtige geur waarneembaar is, heb je geen echte kamille voor je neus. Daarentegen heeft hondenkamille, in tegenstelling tot echte kamille, geen holle maar een gevulde bloembasis.
Echte kamille heeft meestal ook licht hangende bloembladen die ook niet licht gekarteld zijn zoals kamille van een hond. Echte kamille is ook beduidend zeldzamer dan de kamille-soort van de hond.
De schadelijke stof in hondenkamille is het sesquiterpene lacton anthecotulid. Het veroorzaakt allergie-achtige reacties zoals huidirritatie bij intensief huidcontact en overmatige consumptie, zwelling van de slijmvliezen en irritatie van de luchtwegen. Maar er is geen dodelijk gevaar.
Onthouden:
hond
Ook voor honden is er een klein risico op vergiftiging door het sesquiterpeen lacton anthecotulid - dit is echter verwaarloosbaar omdat de drang om planten te eten bij deze viervoeters meestal laag is en de niet al te hoge concentratie van de stof in de plant .
soorten
Inmiddels zijn er in speciaalzaken een aantal hondenkamillesoorten voor tuin en balkon verkrijgbaar. Slechts een fractie van de vele verschillende soorten is echter vertegenwoordigd in de rassen. Rassen van hondenkamille, Karpatische hondenkamille of bergkamille komen het meest voor.
Dyer's hond kamille
De hondenkamille van de verver, botanisch Anthemis tinctoria, is op zijn beurt onderverdeeld in verschillende ondersoorten. De meest algemeen beschikbare voor tuincultuur is de ondersoort Anthemis tinctoria tinctoria - de algemene naam is dienovereenkomstig tuinkamille. Van deze ondersoort is bijvoorbeeld de variëteit Dwarf Form bijzonder populair.
*Dwergvorm*:
De kamille 'Dwarf Form' van de tuinverver wordt gekenmerkt door zijn rijke, goudgele bloemen, die er zeer decoratief uitzien met een relatief groot, plaatvormig plukje van ongeveer 5-10 centimeter in diameter. De bloemen verschijnen vanaf juni en verrukken tot ver in september met hun felgekleurde, vrolijke pracht. De tuinkamille is ook bijzonder aantrekkelijk vanwege de aromatische geur, die ongebruikelijk is voor hondenkamille.
De overvloed aan stuifmeel en nectar is ook een zeer positief kenmerk van deze variëteit - door het te planten, kunt u welkome nuttige insecten aantrekken en de biodiversiteit van uw tuin vergroten.
De plant wordt ongeveer 25 tot 40 cm hoog en vertoont een bossige, dichte, klonterige groeiwijze. Dit maakt de tuinkamille bijzonder geschikt als kussenvormende bodembedekker, vooral voor rotstuinbeplanting.
Zilverachtige bergkamille
De zilverachtige bergkamille, botanisch Anthemis marschalliana, die uit Klein-Azië komt, verschilt qua bloemkleur nauwelijks van de tuinververskamille. De bloemen zijn ook rijk goudgeel en hebben een zeer vergelijkbare morfologie, zij het met een iets meer komvormige vorm. Bovendien zijn ze met een diameter van slechts ongeveer 4 cm aanzienlijk kleiner. Ze verschijnen iets eerder in het jaar, namelijk in mei, en blijven daar tot juli. De zilverachtige bergkamille is ook een waardevolle bijenweide.
Ook de totale hoogte van de plant, zo'n 20 tot 30 centimeter, blijft achter bij de kamille van de tuinverver.
De bijzondere aantrekkingskracht, waaraan de soort ook zijn naam dankt, is het zilvergroene blad, dat in rozetten is gerangschikt en een delicate elegantie uitstraalt. Vooral in boeketten, waar de soort vanwege zijn snoeitolerante bloemen ook zeer geschikt voor is, kan de structureel interessante, zilvergroene glans van de bladeren een mooi accent leggen.
Karpatische hond kamille
De Karpatische hondenkamille, botanisch Anthemis carpatica, heeft ook de mooie bijnaam 'Karpatische sneeuw'. Dit is geen toeval, want het beschrijft enerzijds zijn oorsprong uit de grote hoogten van de Karpaten en anderzijds zijn uiterlijk volledig met al zijn kenmerken: het bloeit eigenlijk in puur sneeuwwit met een dooiergele stamper en vormt dichte , laag gedempte bosjes. Het resultaat is dat de ermee beplante gebieden eruitzien alsof ze net ingesneeuwd zijn.
De bloemen hebben een vrij klein formaat van ongeveer 5 cm in diameter, maar ze zijn des te talrijker en dus tapijtvormend. Ze verschijnen vanaf mei, maar blijven helaas maar tot juni. Het fijnbevederde blad is lichtgroen
Deze soort wordt slechts ongeveer 10 tot 25 cm hoog en tot 20 of 30 cm breed.